ROOTSVILLE CD REVIEW by witteMVS

Niets vernieuwends of wereldschokkend, deze nieuwe CD van Lil’ Dave Thompson, maar toch goed. Hedendaagse blues, die zich reeds dermate in onze buis van Eustachius heeft genesteld dat we ze onbewust kunnen meeneuriën en meetokkelen op de gitaar. Hij woont muzikaal in dezelfde straat als Sherman Robertson. Er zijn zelfs fysieke gelijkenissen te bespeuren tussen beide heren. Hij is geboren in 1969 in Hinds County, Mississippi, en is daarmee lid van de jongere generatie Afro-Amerikaanse bluesliefhebbers, die zich niet te beroerd voelen om de muziek van hun (voor)ouders te vertolken.

Als tiener zwierf Dave kris kras door de Delta, was nu eens lid van een reggae-formatie, dan weer van een bluesband of een gospeloutfit, tot hij in 1990 wijlen Booba Barnes tegen het lijf liep en met deze bluesman een eind weegs ging.
Na aldus zijn ‘vlieguren’ binnengerijfd te hebben en bewezen te hebben dat hij ‘road-tested’ was, kreeg hij in 1996 de gelegenheid om bij Fat Possum zijn eigen debuut-ceedeetje te branden. “Little Dave and Big Love” werd door het ‘pure’ blueslabel warm onthaald en de wereld ingezonden, maar Dave Thompson verdween een volle zes jaar uit het zicht.

Op zijn drieëndertigste verjaardag kwam hij terug voor de pinnen alsof er helemaal geen hiatus van zes jaar was geweest en maakte “C’mon Down To The Delta” voor het Britse JSP-label. Vier jaar later in 2006 verscheen zijn “Got To Get Over You” op Electro-Fi en beide genoemde titels waren goed voor een Handy Award nominatie.
Thompson’s stijl heeft ondertussen een kneedbare vorm gekregen en wordt wel eens vergeleken met Robert Cray in zijn beginperiode en Little Milton. Af en toe valt ook de naam van Albert King, maar eerlijk gezegd heb ik die vergelijking nog niet bevestigd gehoord op zijn CD’s. Albert is (was) dan ook een buitenbeentje die nog niet zo snel zal geëvenaard worden.

Dave Thompson heeft overgewerkt tot diep in de nacht om zijn nieuwste album te kunnen afleveren op de drempel van de jaarwisseling 2008-2009 en heel binnenkort, of misschien zelfs reeds op dit eigenste moment, brengt Electro-Fi het plaatje “Deep In The Night” naar Europa. Zoals ik reeds vermeldde, moet ik de superlatieven nog even in de schuif laten voor deze keer. Maar Lil’ Dave is alleszins goed bezig. Zeer goed bezig, zelfs. Hij kan tien nummers van eigen ambacht samenbrengen op een CD, zonder dat je gaat verlangen naar een goeie cover van een bekend werkstukje.
De songs hebben alle een stevige dosis potentiëel, en sommige benutten deze nu reeds volop, zoals het titelnummer “Deep In The Night”. Ook “No Good Woman” en “The Feeling Is Gone” wil ik met een gele highlighter aanstippen. Het lijkt wel of de man ons iets wil duidelijk maken, en hij bevestigt ons één en ander met “She Didn’t Say Goodbye”. Hij heeft duidelijk nog niet teveel geluk gehad met zijn vrouwen.

Zijn gitaarspel is prima zondermeer, ook hier zijn geen extreme wapenfeiten waar te nemen, maar hij komt alleszins zonder verwondingen uit de strijd.

Zijn voorlopig definitieve referentie-album heeft Lil’ Dave met deze “Deep In The Night” nog niet ter wereld gebracht, maar hij is toch al goed onderweg naar dat kraambed. Tenslotte is hij nog maar net veertig jaartjes jong.
Musicians :
Lil' Dave Thompson - Guitar and Vocals
Mike Nunno - Bass
Gary Taylor - Drums
Ray Podhornik - Trumpet
David Rodenburg - Sax
John Lee - Organ

witteMVS